Rust vredig lieve Paco

Zoals aangegeven delen we ‘graag’ lief en leed met jullie, hierbij jammer genoeg een groot stuk leed.

Helaas heeft het niet zo mogen zijn dat Paco een tehuis kon vinden bij ons. Zijn verleden heeft hem zodanig gevormd dat hij niet paste in een mensenwereld……

Zoals eerder verteld in Paco aan het woord kwam Paco vanuit Roemenië naar Nederland. Wat (helaas) met veel honden uit het buitenland is dat ze geen socialisatie periode gehad hebben. Veel honden kunnen dan uiteindelijk wel vertrouwd raken met de mens & omgeving en kunnen dan prima leven in een huiselijke setting zoals de Nederlandse maatschappij ze kan bieden. Paco is daarentegen altijd een “oer-hond” gebleven en zag in zijn omgeving diverse “gevaren”.

Dit stukje “oer-hond” in Paco trok ons ook aan: het was een sterke hond met een sterk karakter! Ik noemde hem zo af en toe ook niet voor niets “wolfje”….

Om Paco een kans te geven in deze wereld, en omdat we toch af en toe ook wel bezoek willen ontvangen zonder de bijbehorende stress voor Paco (en het bezoek), zijn we eerst met hem naar een traditionele hondenschool gegaan (met de ervaring met herplaatsers). Daar wij ons hierin zelf niet geheel konden vinden hebben we dit verder niet doorgezet. Hierna kwamen we in aanraking met een methode die ons wel aansprak: Amichien Bonding & Dog Listening van Jan Fennell. Omdat deze methodiek van ons ook e.e.a. aan aanpassingen vroeg hadden we hiervoor een “Calmer Canine Cooperative” coach die ons hierin begeleidde. Door het werken met deze methodiek hebben we ontzettend veel geleerd over honden- (&wolven-) gedrag en zijn sommige standaard interpretaties toch anders dan ze in eerste instantie lijken….. Dit vroeg van ons alle drie nogal een leerproces 🙃

Om dit wat meer toe te lichten (zoals nu beschreven is het enigszins “vaag”): een voorbeeld van een misinterpretatie van gedragingen is de begroeting bij thuiskomst wanneer even weg te zijn geweest. De hond staat “enthousiast” te kwispelen en de mens (wij) begroette(n) hem blij terug. Wat we eigenlijk doen is de onrust die de hond had over de roedel die hij uit het zicht verloren was, na terugkomst bevestigen. Hiermee bekrachtigen we tevens de leiderrol die de hond van nature (vaak) aanneemt (en wat in een huiselijke setting niet past!). In een wolvenroedel gaat en staat de leider waar hij wilt en bij terugkomst in de roedel negeert hij de ondergeschikte roedelleden. Wanneer wij de hond als mens terug begroeten na thuiskomst erkenen we dus eigenlijk zijn leidersrol…. En wanneer de leider niet weet waar z’n roedelleden zijn is er onrust (stress!); ze kunnen misschien wel gevaar oplopen i/d buitenwereld……
We hebben ons gedrag hiermee veranderd door Paco enkele minuten na thuiskomst te negeren om zo duidelijk te maken dat Paco geen leider hoefde te zijn. Dit voelde in het begin zeer onnatuurlijk aan (voor ons), maar met de wetenschap dat dit eigenlijk veel natuurlijker is voor een hond maakte het dat deze gedragsverandering (van ons) goed toepasbaar was.

Zo zijn er nog vele & vele voorbeelden te noemen van de taalverschillen tussen de mensentaal en de hondentaal.

Helaas speelde het sterke karakter van Paco, samen met zijn verleden, zodanig door dat hij zich als leider gedroeg en ons wilde beschermen tegen alle gevaren van de buitenwereld. Door deze methodiek zagen we dit in en hebben we hem duidelijk willen maken dat hij geen leider hoefde te zijn. Helaas kon Paco deze zichzelf toegeëigende rol niet afgeven: hij voelde zich te verantwoordelijk…. In Roemenië heeft hij vermoedelijk alleen geleefd en met z’n 4 jaar kan hij deze taak dan ook niet aan: Paco werd steeds meer en meer gestrest en werd daarmee een hond die steeds meer agressief gedrag naar ons vertoonde. En liet dit ook met z’n tanden merken…

We hebben Paco dan ook helaas naar het Dierentehuis moeten terugbrengen. Het dierentehuis heeft hier zeer professioneel in gehandeld en hebben ondanks drukte (zomervakantie, iedereen dumpt z’n huisdier en onderbezetting) Paco gelijk opgenomen. Vooral ook omdat ze zich verantwoordelijk voelen voor de plaatsing van Paco bij ons. Het was voor het Dierentehuis helder dat er geen herplaatsing mogelijk was. Hij heeft zodoende op een rustige en stressvrije manier zijn rust gekregen. Het Dierentehuis zei (en deze woorden zeggen direct hetgeen waar het op staat) “Als Paco bij jullie niet heeft kunnen aarden, dan past Paco niet in deze maatschappij”.

Wij zijn ontzettend dankbaar dat Paco een periode van zijn leven bij ons heeft doorgebracht en dat we hem hebben kunnen kunnen laten ervaren dat de mens niet altijd een gevaar hoeft te zijn. We denken hierbij o.a. terug aan zijn speelsheid (“Piepie”, zie foto onder, was z’n favoriet), aan zijn aanhankelijkheid (want het was een grote knuffelhond die het heerlijk vond om geaaid en geborsteld te worden, tot en met op de bank tegen ons aan liggen en als het even kon op schoot), aan zijn goede neus (hij kon de mollen langs de akkers opspeuren), en aan zijn manier om z’n energie kwijt te kunnen (rennen & vooral gaten graven!).